در مدتی که مهدیه بودم دوستان بسیار خوبی داشتم. محمد صدرزاده، محمود تقدمی، محمود کلاهان، فاضل و خسرو آواز ایران استاد شجریان. از بین این گروه آقای صدرزاده که در هواپیمایی ملی ایران کار می کردند تصمیم به مهاجرت به تهران گرفتند و در امور اقتصادی بسیار موفق شدند. ایشان واسطه شدند که به جای ایشان در هواپیمایی ملی ایران در سال 1338 مشغول شوم و چون به کار پرواز و شغل هوایی هم علاقه داشتم، پذیرفتم. رئیسی داشتم به نام علی اصغر الفتی که در تهران آژانس مسافرتی آسمان را داشت و نمایندگی کل هواپیمایی ملی ایران در مشهد بود و هر از چندی به دفتر مشهد سر می زد و برای کار از من استقبال کرد. به سرعت ظرف چندماه جایگاه خود را پیدا کردم. مدیری داشتیم به نام غلامرضا رجبی کاشانی که علاوه بر مدیریت، حسابدار شرکت هم بود. پس از 6 ماه الفتی از تهران آمد و همه کارمندان و کارگران را احضار کرد و من را به عنوان مدیر دفتر مشهد معرفی کرد. در آن موقع ما هر شب یک پرواز با هواپیمایی DC6 داشتیم. قبل از آن با هواپیمای داکوتا مسافرین اعزام می شدند و وقتی مسافر کم داشتیم وزن هواپیما را با کیسه های شن متعادل می کردیم. هواپیما ملخی بود که پرواز با مشهد به تهران را بیش از دو ساعت طی می کرد. بنابراین ما از ساعت 8 صبح به امور فروش و بار می پرداختیم و شب برای چک کردن مسافران و هندلینگ پرواز به فرودگاه می رفتیم. کارمندان و کارگران محدود بودند. در حدود 20 نفر و با یک اتومبیل فولکس 12 نفره به فرودگاه رفت و آمد می کردیم. هم اکنون که این یادداشت را می نویسم اکثر آن همکاران انشالله بر سر خوان رحمت الهی هستند جز چند نفر معدود.

ابتدای کار حدود سال های 1340 آقای الفتی برای مدت یک ماه برای کارآموزی در بخش های مختلف هواپیمایی از قبیل ترافیک، رزرویشن و بار مرا به تهران فراخواندند. مدتی را در فرودگاه بودم و کار آموزی می کردم و اسم آقای بوبری را زیاد می شنیدم و ظاهرا رئیس بازرگانی هما هم آقای تجدد بود که وقتی در یک گردهمایی که مدیران آژانس ها و هتل ها جمع بودند، آقای تجددبه زبان انگلیسی سخنرانی می کرد. البته به مناسبت تغییر یکی از مدیران ایرلاین های خارجی که تمام مدیران شرکت های خارجی هواپیمایی حضور داشتند و بعد از مدتی هم در رزرویشن خیابان ویلا کارآموزی کردم. این قسمت زیر نظر آقای رجحانی اداره می شد. رزرویشن به صورت ثبت در کارت و تلفنی بود و کارت هر مسیری رنگ خاصی داشت و این پیشرفت فعلی در سیستم رزرواسیون نبود و چون فرودگاه که بودم پروازها مرتب به همه شهرستان ها انجام می شد. پس از مراجعت به مشهد که فقط هر شب یک پرواز داشتیم حس می کردم چه فرودگاه خلوتی.

برای اطلاع از تاخیر پرواز وسیله ای نداشتیم. نه تلفن مستقیم که از تلفن های هندلی که باید از مخابرات می خواستیم که برای ما بگیرد و وصل کند که کار دشواری بود. فقط شرکت راه آهن یک خط مستقیم به تهران داشت. به خاطر دارم یک شب پس از چک کردن بلیت مسافرین و تحویل بار، هواپیما به موقع نیامد و مسافرین در سالن آماده بودند. اتفاقا استاندار وقت هم مسافر بود و مسافرین مرتب از مقدار تاخیر پرواز سوال می کردند و ما هم جوابی نداشتیم. بالاخره صدای استاندار درآمد و بنده را تهدید کرد که من اقدام شدیدی خواهم کرد. بالاخره هواپیما پس از دو ساعت تاخیر حدود ساعت 11 شب در آسمان مشهد پیدا شد و مسافرین را سوار کردیم. دم پلکان هواپیما که ناظر سوار شدن مسافران بودم، استاندار مرا صدا زد که اعتراض من متوجه شخص شما نبود و مخاطب من شرکت هما بود. جالب اینکه روز بعد نامه رسان فرودگاه با دوچرخه پیامی را آورد که روی کاغذ کاهی با مداد تاخیر پرواز دیشب را اطلاع می داد. البته سیستم مخابرات فرودگاه در آن زمان مٌرس بود. از مسائل جالب دیگر اینکه بلیت هواپیمای مشهد – تهران مبلغ یکصد تومان بود. همه قدرت خرید آن را نداشتند و لذا خبرنگار روزنامه خراسان هر روز صبح به دفتر مراجعه می کرد و لیست مسافران خروجی و ورودی را می گرفت که در روزنامه درج کند. کسانی که آرشیو روزنامه خراسان حدود سال 40 را دارند می توانند این اخبار را در صفحه دوم روزنامه مشاهده کنند تحت عنوان ورودی و خروجی با هواپیما. به خاطر دارم که اسم مثلا قریشی و کوزه کنانی و امثال آن بود. اینکه گفتم بلیت هواپیما یکصد تومان بود برای یادآوری اولین کوچه که از حرم به طرف خیابان نادری ( شیرازی فعلی ) که در طرح توسعه حرم تخریب شد، کوچه صد تومانی ها نام داشت که ظاهرا در آن کوچه فردی بوده است که صد تومان سرمایه داشته است.

ادامه دارد...