گفتیم که غالب جمعه ها را آقای حسین آستانه پرست معلم ادبیات عرب گروه ما را که حدودا 12 نفر بودیم و محمدرضا شجریان هم با ما بود به گشت و گذار می برد. این بار مقصد ما چشمه گیلاس و وسیله نقلیه ما هم دوچرخه بود. در این گشت و گذارها شجریان گاهی با خود زمزمه هایی می کرد ولی در یک صبح جمعه تابستان هنگامی که در دامنه کوهی نشسته بودیم، پس از خوردن صبحانه در حالی که دشت وسیعی را در برابر داشتیم، آقای شجریان شروع کرد به آواز خواندن و چه خواندنی!

به یارب یارب شب زنده داران             به امید دل امیدواران

به آنهایی که در کشتی نشستند          چو کشتی شان شکست دل بر تو بستند

آنجا بچه ها به هم نگاهی کردیم و به اصطلاح آن روز گفتیم این صدای داودی است که از حنجره محمدرضا شجریان می شنویم و در آینده چه ها خواهد کرد. پیش بینی درست از آب در آمد. او اکنون خسرو آواز ایران است.

شجریان در یکم مهر 1319 در مشهد متولد شد. خواندن را از کودکی با همان لحن کودکانه آغاز کرد. از کودکی با توجه به استعداد و صدای خویش، تحت تعلیم پدر که خود قاری قرآن بود، مشغول پرورش صدای خویش شد. در سال 1331، برای نخستین بار صدای تلاوت قرآن او از رادیو خراسان پخش شد و در سال 1338 به دانش سرای مقدماتی در مشهد رفت و از همان سال برای نخستین بار با یک معلم موسیقی آشنا شد. پس از دریافت دیپلم به استخدام آموزش و پرورش در آمد و به تدریس مشغول شد و در این زمان با سنتور آشنا شد و فراگیری این ساز را نزد جلال اخباری شروع کرد. شجریان در سال 1340 با فرخنده گل افشان ازدواج کرد که حاصل آن سه دختر و یک پسر به نام همایون بود. او در سال 1346 به تهران رفت و با احمد عبادی آشنا شد و همچنین در کلاس اسماعیل مهرتاش شرکت نمود. در همین سال برای آموختن خوشنویسی در انجمن خوشنویسان نزد ابراهیم بوذری رفت. شجریان در سال 1347 خوشنویسی را نزد حسن میرخانی ادامه داد و در سال 1349 درجه ممتاز را در خوشنویسی به دست آورد.

محمدرضا شجریان تا سال 1350 به خاطر اینکه پدرش می خواست خانواده آنها بیشتر با قرائت قرآن و چهره مذهبی شناخته شوند با نام مستعار سیاوش با رادیو همکاری می کرد و بعد از آن پدرش به او اجازه استفاده از نام اصلی اش را داد. وی تا سال 1347 در استخدام آموزش و پرورش بود و پس از مدت زمانی تدریس و مدیریت مدارس به وزارت منابع طبیعی انتقال یافت. وی در مدت خدمت در آموزش و پرورش در رادکان از توابع چناران به تدریس پرداخت و مدتی در این شهر سکونت داشت. در سال 1350 با فرامرز پایور استاد سنتور آشنا شد و یادگیری سنتور و ردیف های آوازی را نزد وی دنبال کرد. در سال 1351 در برنامه گل ها با نور علی خان برومند آشنا شد و شیوه آوازی سید حسین طاهرزاده را نزد او آموخت. محمدرضا شجریان در سال 1356 در مسابقه تلاوت قرآن کشوری رتبه نخست را به دست آورد و در اسفند ماه 1357 شرکت دل آواز را بنیان گزاری کرد. در سال 1358 دعای ربنا و مناجات مثنوی افشاری را به صورت بداهه و بدون تمرین خواند. ابتدا به قصد این که به هنرجویان آموزش دهد و بهترین را در ماه رمضان برای افطار پخش کنند، اما رادیو همان اجرای خودش را پخش کرد و این دعا به مدت 30 سال از اصلی ترین برنامه های رادیو در ماه رمضان بود. شجریان در سال 78 جایزه پیکاسو را از طرف سازمان یونسکو دریافت کرد.