در شهریور ماه سال 1317 در شهرستان تربت حیدریه از یک خانواده ی یزدی تبار متولد شدم.

منزل ما در خیابان منصوریه نزدیک مسجد جامع بود. در کودکی به مکتب خانه حاج شیخ بایگی رفتم و قرآن و صد کلمه ی مولای متقیان را فرا گرفتم. آن وقت ها معول بود که قبل از رفتن به مدرسه از سنین 5 تا 7 سال خانواده ها فرزندشان را به مکتب خانه برای فراگیری  قرآن و کلمات معصومین (ع) می فرستادند، زیرا جو آن روز در همه جا به ویژه در شهرستان های کوچک مذهبی بود.

آن وقت ها خیابان های شهر آسفالت نبود و سپورها با جوی های روانی که در دو طرف خیابان بود، ابتدا خیابان ها را با سطل آب پاشی می کردند و سپس جارو می کردند.

در همان دوران کودکی با عنایت و لطف حضرت رضا به مشهد مهاجرت کردیم و در خیابان تهران کوچه ی کربلا اسکان گزیدیم.

ابتدایی را در دبستان دارالتعلیم دیانتی که در انتهای سرشور واقع بود، گذراندم. این مدرسه که غیر رسمی و در واقع یک مکتب خانه مدرنی بود که کلاس هایی داشت با میز و نیمکت و تخته سیاه مثل مدارس دولتی اما میزها و هم نیمکت ها به علت مندرس بودن گاز هم می گرفت.

تا کلاس پنجم ابتدایی مدرسه دارالتعلیم دیانتی بودم که علاوه بر دروس معمول سیاق هم تدریس می کردند. سیاق یک نوع عدد نویسی خاصی بود که آن وقت ها حسابدارهای تجار از این نوع عددنویسی در دفاتر مخصوص استفاده می کردند.

در این مدرسه علاوه بر دانش آموزان عادی چون من فرزندان غالب علما هم در این مدرسه تحصیل می کردند. زیرا تعلیمات مذهبی در این مدرسه از اولویت خاصی برخوردار بود.

این مدرسه مدیری داشت به نام آقای تدین که کرمانی بود و خیلی سخت گیر و برای جزئی ترین تخلف، دانش آموزان را فلک می کرد. از آن فلک هایی که مسلمان نشنود، کافر نبیند. البته چون این مدرسه غیر رسمی بود و برای رفتن به دبیرستان بایستی مدرک می داشتیم امتحان ورودی دادم و در کلاس پنجم ابتدایی دبستان های دولتی پذیرفته شدم و چون محل سکونت، پایین خیابان بود، سال های پنجم، ششم ابتدایی را در دبستان شرافت واقع در پایین خیابان (نواب صفوی فعلی) کوچه عباسقلی خان تحصیل کردم.

این مدرسه ناظمی داشت به نام آقای حسین آستانه پرست که اوایل انقلاب به مقام رفیع شهادت نایل شد. تحصیلات ایشان لیسانسه دانشکده الهیات و معارف اسلامی بود و در علوم غریبه هم دستی داشت.

هم زمان تحصیل در مدرسه شرافت در مهدیه حاجی علی اصغر عابدزاده واقع در پشت باغ نادری ادبیات عرب را نزد شهید آستانه پرست که هم ناظم دبستان ما بود و هم مدرس ادبیات عرب، شروع کردم. یک حلقه درسی حدود 12 نفر بودیم که استاد شجریان که خداوند شفایش عنایت کند در حلقه ی درسی ما بود، غالب جمعه ها را آقای آستانه پرست گروه درسی را به پیک نیک می برد و وسیله حمل و نقل ما هم دوچرخه بود و غذای ظهر هم آب دوغ بود که سهم هر کدام بین 10 تا 12 ریال می شد.

عرض شد که ادبیات عرب را در مهدیه آقای حاج علی اصغر عابدزاده می خواندیم. حاج آقا عابدزاده مردی متدین و فعال بود. گرچه تحصیلات حوزوی بالایی نداشت ولی  از محضر آقای حاج شیخ هاشم قزوینی بهره برده بود، وی در کنار تحصیل، کارگاه کوچکی را نیز اداره می کرد و در آن آینه های جیبی با قاب حلب، نقش برجسته می ساخت. هم زمان جمعی را به نام انجمن پیروان قرآن گرد هم آورد. ایشان در مشهد چهارده بنا به نام چهارده معصوم با کمک خیرین تاسیس کرد که اغلب به صورت دبستان اداره می شد، غیر رسمی بود و غیر دولتی و چیزی در حد همان دبستان دارالتعلیم دیانتی بود.

حاج آقا عابدزاده مردی اجتماعی بود که در جریان ملی شدن صنعت نفت در میتینگی در میدان مجسمه (شهدای فعلی) به حمایت از ملی شدن صنعت نفت سخنرانی می کرد و همچنین در جریان انتخابات مجلس شورای ملی دوره هفدهم که استاد محمد تقی شریعتی و آقای حاج شیخ محمود حلبی کاندید مجلس بودند طرفداری کرد و تشکل هیات مذهبی و گروه های مذهبی به نام موتلفه را تشکیل داد و برای انتخابات مجلس فعالیت می کرد.

البته دولت صندوق های رای مشهد را ابطال کرد. به خاطر دارم هنگامی که شهید نواب صفوی به مشهد وارد شدند با همرزمانش که گروه زیادی بودند در مهدیه عابدزاده اسکان گزیدند و چون هنوز مدارس عابدزاده راه اندازی نشده بود، آقای آستانه پرست یک گروه سرود از دبستان شرافت ترتیب داد که من هم جزو گروه بودم و جلو شهید نواب صفوی اجرا کردیم که ایشان به هر کدام از اعضای سرود یک تومان ( 10 ریال) جایزه داد.

ادامه دارد...